ΣΤΡΑΤΟΣ ΧΑΡΧΑΛΑΚΗΣ - ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΑΠΙΟ

Η Χώρα βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμα διλήμματα και σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει για αυτό. Εδώ και μήνες πλέει σε αχαρτογράφητα ύδατα, ανάμεσα σε ξέρες και υφάλους με τεράστιους κινδύνους τριγύρω της. Μια Χώρα που εντάχθηκε στην οικογένεια της Ε.Ο.Κ. αλλά και στην Ο.Ν.Ε. για πολιτικούς κυρίως λόγους και χωρίς να πληροί τα αυστηρά δημοσιονομικά και αναπτυξιακά κριτήρια, βρίσκεται σήμερα στο περιθώριο και αντιμετωπίζεται ως παρίας της ευρωπαϊκής ηπείρου επειδή αρνείται συστηματικά και κατ΄ επάγγελμα να προχωρήσει άμεσα σε γενναίες – αλλά επώδυνες – μεταρρυθμίσεις. Γιατί η σημερινή κρίση στις σχέσεις Ελλάδας – ΕΕ δεν είναι ούτε πολιτική, ούτε οικονομική, ούτε τεχνοκρατική. Είναι μια κρίση αντίληψης και ουσίας που έχει τεράστιο βάθος και απείρως μεγαλύτερη ιστορική κορύφωση.

Η κορυφαία επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή υπέρ της τότε ΕΟΚ είχε ένα σοβαρό πολιτικό υπόβαθρο και απέδειξε εκ των υστέρων ότι ο αντίποδας της ΕΟΚ, η Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών με πρωτεργάτη τη Βρετανία, δεν μπορούσε παρά να αποτύχει. Είδε ο Καραμανλής την μελλοντική επιτυχία του εγχειρήματος της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης μέσα από την οδό της Κοινής Αγοράς, της εντελούς και ολοκληρωμένης Κοινής Αγοράς και όχι της απλής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών και είχε τελικά δίκιο. Η ίδια η Βρετανία, εγκατέλειψε ουσιωδώς την ΕΖΕΣ και προσχώρησε στην τότε ΕΟΚ αποδεικνύοντας ότι το εγχείρημα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ήταν, όχι απλά επιτυχημένο, αλλά πλέον ο δρόμος προς την οικονομική και νομισματική ένωση δεν είχε γυρισμό.

35 χρόνια μετά την εισδοχή της Ελλάδας ως δέκατου πλήρους μέλους της ΕΟΚ, το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα τρίζει καθώς αδυνατεί να αντιμετωπίσει επί της ουσίας την τεράστια οικονομική κρίση που μαστίζει τον Ευρωπαϊκό Νότο και κυρίως την Ελλάδα. Ουσιώδη αντιμετώπιση της κρίσης αυτής θα αποτελούσε μόνο η στροφή της Χώρας στην παραγωγή και την ανάπτυξη, στην πλήρη αλλαγή του παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου, και σε καμία περίπτωση η διαρκής επιβάρυνση των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων με κάθε λογής φόρους που δεν οδηγεί πουθενά.

Η ΕΕ αρνείται να δει την αλήθεια κατάματα. Η αλήθεια είναι ότι την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση δεν την έχει μόνο το διαχρονικά διεφθαρμένο Ελληνικό Κράτος και όσοι το υιοθέτησαν και το προστάτεψαν αλλά και η ίδια η Ένωση, που επί δεκαετίες ανέχθηκε την τεράστια διαφθορά και τα αδικαιολόγητα προνόμια μιας μεγάλης ελίτ, την οποία ουδέποτε έθιξε ή άγγιξε. Από το 1981 μέχρι σήμερα η Ελλάδα διαχειρίστηκε με τη γνώση και τη συνεργασία των θεσμών της ΕΕ μια σειρά από προγράμματα χρηματοδότησης (Μ.Ο.Π., 1ο-2ο-3ο Κ.Π.Σ., ΕΣΠΑ, νέο ΕΣΠΑ κ.λπ.) τα οποία δεν αξιοποίησε όπως θα έπρεπε. Δεκάδες δισεκατομμύρια Ευρώ απλά πέρασαν και δεν μας άγγιξαν, ενώ θα μπορούσαν να μεταστρέψουν πλήρως την οικονομική και παραγωγική βάση της Χώρας, απομακρύνοντάς την από τον διεφθαρμένο και σάπιο κρατισμό και δημιουργώντας υγιείς συνθήκες ανάπτυξης της ελεύθερης αγοράς, του εμπορίου και της επιχειρηματικότητας μέσα από την οποία δημιουργούνται οι μόνες αληθινά βιώσιμες θέσεις εργασίας. Επενδύσαμε στο Κράτος τη στιγμή που σε όλο το Δυτικό Κόσμο το Κράτος συρρικνώνεται και ασκεί απλά την εποπτεία στην αγορά μέσω ενός σύγχρονου δημοσίου management. Απωλέσαμε ακόμα και βασικές κυρίαρχες θέσεις μας όπως την αγροτική παραγωγή, τον πρωτογενή τομέα, την κλωστοϋφαντουργία και τη μεταποίηση, την μικρομεσαία επιχείρηση που συντηρούσε τη βάση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού επί δεκαετίες. Δαπανήσαμε τα δύο πρώτα Κοινοτικά Πλαίσια σε συνέδρια, ημερίδες και εκδόσεις βιβλίων και δεν κάναμε σχεδόν τίποτε για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας αφού βλέπαμε μόνο το σήμερα και δεν μας ενδιέφερε το αύριο. Τη στιγμή που άλλες Χώρες δαιμονοποιούσαν τον Κρατισμό, εμείς τον αγιοποιήσαμε και αντιδράσαμε βάναυσα σε κάθε προσπάθεια περιορισμού του κρατικού τομέα, την οποία χαρακτηρίσαμε μέχρι και φασιστική αφού καταργούσε κακώς εννοούμενα θεμελιωμένα δικαιώματα, κυρίως καστών και ελίτ, τις οποίες εξακολουθούμε να πληρώνουμε αδρά χωρίς καμία αντίδραση. Θα μπορούσε κανείς να μιλάει με τις ώρες για αυτά τα «λάθη παραδείγματος» αλλά δεν έχει πλέον νόημα.

Βρισκόμαστε ήδη στο και πέντε. Πέρασαν 2 επαχθέστατα μνημόνια, επαχθή όχι μόνο γιατί καθήμαξαν το λαό με τρόπο πρωτοφανή και άγριο, αλλά γιατί δεν επιτεύχθηκε μέσα από αυτά ούτε η παραμικρή ουσιαστική αλλαγή και μεταρρύθμιση που θα περίμενε ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος. Τα μνημόνια και η υπαγωγή σε επώδυνες δεσμεύσεις δεν ήρθαν από μόνα τους, ούτε χωρίς τη συνευθύνη μας που υπάρχει πάντα στη Δημοκρατία. Εμείς ζητούσαμε διορισμούς από τους Βουλευτές χωρίς ΑΣΕΠ και κατά βάσιν χωρίς προσόντα, εμείς παρακαλούσαμε να μας σβήσουν την κλήση της Τροχαίας επειδή τρέχαμε με 180, εμείς ψάχναμε να βρούμε «άκρη» για να μην υπηρετήσει το παιδάκι μας στον Έβρο, εμείς συντηρήσαμε την αισχρότητα και τη σαπίλα των κομματικών στρατών και γραφείων, των κολάκων και των άχρηστων που επιζητούσαν την πολιτική επιβεβαίωση για το τίποτα που προσέφεραν, εμείς τρέχαμε σαν τα πρόβατα να σηκώσουμε τις κομματικές σημαίες δεξιά ή αριστερά, εμείς ψάχναμε τρόπο να γλυτώσουμε την αγγαρεία στο Στρατό και να την φορτώσουμε αλλού, εμείς ανεχθήκαμε και διατηρήσαμε την υπαγωγή των Πανεπιστημίων στα Κόμματα υποβαθμίζοντας τραγικά τη διεθνή τους θέση, εμείς εξακολουθούμε να υπερασπιζόμαστε το «δικαίωμα» κάποιων να σπάνε, να καίνε, να καταστρέφουν στο όνομα μιας ψεύτικης ελευθερίας και μιας ακόμα πιο ψεύτικης δημοκρατίας, εμείς είμαστε αυτοί που πιστεύουμε ότι επειδή στην Ελλάδα γεννήθηκε ο Αριστοτέλης θα πρέπει αιωνίως οι υπόλοιπες Χώρες να μας πληρώνουν γι΄ αυτό και εμείς να ρεμπελεύουμε. Εμείς ήμασταν εκείνοι που πάντα συμφωνούσαμε με τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις αρκεί αυτές να αφορούν τους «άλλους» και όχι εμάς.

Είμαστε ΣΥΝ-υπεύθυνοι είτε μας αρέσει είτε όχι. Η αλήθεια είναι σκληρή, πονάει, αγγίζει σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια. Το πολιτικό σύστημα της Χώρας βρήκε πρόσφορο έδαφος για τη διαφθορά και τη διαπλοκή σε ένα λαό εύπιστο, βολεμένο στο όπιο του βύσματος, της καλοπέρασης, της διαπλοκής και της επίλυσης όλων των προβλημάτων μέσα από την επαφή με το ένα ή το άλλο πολιτικό γραφείο. Και όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε για όλα αυτά τα λάθη, ξαφνικά εμείς δεν φταίγαμε σε τίποτε, αλλά έφταιγαν μόνο οι «κακοί» πολιτικοί μας που διαχρονικά – με εξαιρέσεις φυσικά – υπήρξαν απείρως κατώτεροι των περιστάσεων και των ιστορικών τους ευθυνών. Και σα να μην έφτανε αυτό, ζητάμε απαιτητικά από την – συνυπεύθυνη φυσικά – Ε.Ε. να συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια και να συνεχίσει να χρηματοδοτεί μια Χώρα και ένα Λαό που όταν ακούσει ότι – Θεός φυλάξοι! – δεν μπορεί να παίρνει σύνταξη στα 52 (!!!) κάνει επανάσταση και κατεβαίνει στο Σύνταγμα. Λίγη σοβαρότης αγαπητοί συμπατριώτες. Μας διδάξανε, κυρίως από το 80 και μετά, να ζητάμε χωρίς να ανταποδίδουμε, να αμειβόμαστε πολύ περισσότερο από όσο παράγουμε, να καταλαμβάνουμε μια θέση στο δημόσιο χωρίς καμία παραγωγικότητα, να αντιδράμε σε κάθε προσπάθεια λογικής μεταρρύθμισης και αλλαγής και να θεωρούμε εχθρό όποιον προσπαθεί να μας πείσει ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε. Και για όλα αυτά, βαρύτατες ευθύνες υπάρχουν στο σύστημα της Παιδείας, που μέχρι σήμερα περιορίστηκε σε μια τυπική εκπαίδευση, χωρίς να διαπαιδαγωγήσει τις παιδικές ψυχές ότι η ελευθέρια και η ευημερία του πολίτη σταματά εκεί που αρχίζει η ευημερία του συνόλου. Ποτέ δεν μάθαμε να ζούμε ως σύνολο, αλλά μόνο ως μονάδες. Ποτέ δεν επενδύσαμε στη συνεργασία και τη συνέργεια, αλλά μόνο σε μια κακώς εννοούμενη ιεραρχική σχέση προϊσταμένου και υφισταμένων από την οποία δεν μπορεί να χτιστεί το μέλλον της Χώρας.

Βρισκόμαστε ήδη στο και πέντε. Βαδίζουμε ως Χώρα σε ένα άγνωστο πέλαγος ελπίζοντας ότι θα ανακαλύψουμε το «Νέο Κόσμο» και το χρυσό των Αζτέκων. Αιθεροβατούμε. Χωρίς γενναίες και άμεσες – καταιγιστικές μεταρρυθμίσεις η Χώρα οδηγείται στο βυθό. Όσα χρήματα και αν μας δώσουνε θα πέφτουν στο κενό όσο αρνούμαστε να αλλάξουμε όλη αυτή τη νοοτροπία που εδώ και δεκαετίες κατατρώγει την ισότητα και τη δημοκρατία μας. Ας σταματήσουν οι φαμφάρες και τα κηρύγματα περί πατριωτών και προδοτών γιατί την τελευταία φορά που αυτά καλλιεργήθηκαν οδήγησαν σε καταστάσεις εμφυλίου και πολέμου, που κανείς μας δεν επιθυμεί. Η προσπάθεια διχασμού του Λαού σε καλούς και κακούς αποτελεί κορυφαία αισχρότητα από όπου και αν προέρχεται και οφείλουμε να την απορρίψουμε. Είμαστε ΟΛΟΙ Έλληνες και θέλουμε ΟΛΟΙ την ανάπτυξη και την πρόοδο της Χώρας μας. Πρέπει όμως ΟΛΟΙ να καταλάβουμε ότι οι πρακτικές και τα βολέματα των τελευταίων δεκαετιών τελείωσαν οριστικά και κυρίως ανεπιστρεπτί.

Βαίνουμε προς ένα δημοψήφισμα για το οποίο δεν γνωρίζουμε με σαφήνεια το ερώτημα. Τι ακριβώς καλούμαστε να εγκρίνουμε ή να απορρίψουμε; Πρέπει να ξέρουμε. Και πρέπει να ξέρουμε ΟΛΟΙ οι Έλληνες. Εκτός από όσους στοιχειωδώς αντιλαμβάνονται τις δημοσιονομικές διαφορές μας με την ΕΕ, θα πρέπει το ερώτημα να είναι σαφές και κατανοητό και στη γιαγιά και τον παππού σε κάθε χωριό της Ελλάδας, που θα κληθούν να εγκρίνουν ή να απορρίψουν «κάτι». Θεωρώ εξαιρετικά διακινδυνευμένο ένα δημοψήφισμα με τόσο λίγο χρόνο προετοιμασίας και δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτό γίνεται σκόπιμα. Ποτέ βέβαια στη Δημοκρατία ένα δημοψήφισμα δεν είναι κατακριτέο. Η έκφραση του Λαού είναι η κορυφαία στιγμή του Πολιτεύματος. Πρέπει όμως να τηρούνται οι βασικοί όροι προετοιμασίας, ανάλυσης των δεδομένων, σαφούς αποτύπωσης του ερωτήματος σε συνάφεια με το Σύνταγμα, τοποθέτησης όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα σε 6 ή 7 μέρες. 

Βρισκόμαστε πλέον στον Ιούλιο. Η αγορά είναι διαλυμένη, η τουριστική κίνηση υποχωρεί ραγδαία μετά τις τελευταίες εξελίξεις, όλα σχεδόν τα δημόσια και ιδιωτικά έργα του ΕΣΠΑ ή του Π.Δ.Ε. έχουν σταματήσει λόγω έλλειψης ρευστότητας εδώ και μήνες, οι Δήμοι δεν έχουν ακόμα προσλάβει προσωπικό καθαριότητας και ύδρευσης με αποκλειστική ευθύνη του Υπουργείου Εσωτερικών, κανείς δε γνωρίζει πώς θα αντιδράσει ο τραπεζικός τομέας και οι Έλληνες σηκώνουν τα λεφτά και τα κρύβουν στα σεντούκια δίνοντας έναυσμα για κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας και των κλοπών.

Και όλα αυτά σε μία Χώρα που ανέχεται ακόμα τη σύγκριση από κάποιους ανεύθυνους και ανιστόρητους της σημερινής κατάστασης με το 1940 (!!!) αλλά την ίδια στιγμή παρακολουθεί απαθής εδώ και χρόνια την αληθινή υποταγή στη Γερμανία, την Ιαπωνία και το Πακιστάν, μέσα από τα χιλιάδες προϊόντα των Χωρών αυτών που έχουν κατακλύσει κάθε ελληνικό σπίτι (αυτοκίνητα, ηλεκτρικές συσκευές κ.λπ.). Η παραγωγή ελληνικών προϊόντων έχει πέσει στο ναδίρ, εισάγουμε μέχρι και πατάτες από την Αίγυπτο, λεμόνια από την Ισπανία και σε λίγο θα εισάγουμε και τετράγωνα καρπούζια από την Κίνα. Και φυσικά παραμένουμε εδώ και χρόνια απαθείς και αμίλητοι μπροστά στην αγωνία των δεκαπεντάχρονων να τρέξουν πρώτοι να αγοράσουν το νέο iPhone. Αν αυτό δεν είναι αληθινή υποταγή τι είναι; Και ΠΟΥ στην ευχή ήταν οι αντιδράσεις μας εδώ και τόσα χρόνια διάλυσης κάθε ηθικού ή εθνικού φραγμού σε ολόκληρη την κοινωνία; Γινόμαστε θύματα της πολιτικής σπέκουλας αλλά μέχρι πριν λίγες μέρες ήμασταν καλά βολεμένοι στον καταναλωτισμό του ΙΚΕΑ, του Jumbo και του Praktiker, που δεν διαθέτουν σχεδόν κανένα ελληνικό προϊόν. Φταίμε και γιατί διαβάζουμε και πειθόμαστε από κάτι τρισάθλια site με βαρύγδουπους τίτλους όπως «παγκόσμιο σοκ» και «έσκασε τώρα» που διαρκώς «αποκαλύπτουν» τη δήθεν σωτηρία της Ελλάδας από τη Ρωσία, την Κίνα, τον Καναδά, τη Χιλή και το υπερπέραν! Αντί να αποδεχθούμε ότι ΧΡΩΣΤΑΜΕ χρήματα και ΔΕΝ μας χρωστάνε! ΠΗΡΑΜΕ δάνεια που δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε και τώρα ζητάμε και άλλα δάνεια αντί να ζητάμε μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και παραγωγικότητα. Και πηγαίνουμε σε μια διαπραγμάτευση στην οποία δηλώνουμε εξαρχής ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να υποχωρήσουμε σε τίποτε, προδιαγράφοντας και την αποτυχία της και φυσικά την ολοκληρωτική αποτυχία της Χώρας, μη γνωρίζοντας ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Και σα να μη φτάνει αυτό, υποστηρίζουμε την άποψη ότι πρέπει πάντα να μας πληρώνουν και πάντα να έχουμε εμείς δίκιο επικαλούμενοι την παγκόσμια προσφορά μας στον πολιτισμό. Αυτό και αν είναι ύβρις! Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης ΔΕΝ πωλούνται και δεν αποτελούν αντικείμενο συναλλαγής. Αποτελούν στοιχεία του ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ πολιτισμού – φυσικά με ελληνική καταγωγή – αλλά αποτελεί ύβρι αν τα θεωρούμε στοιχεία αθώωσής μας από τα δικά μας λάθη και τις παραλείψεις δεκαετιών. Δεν μπορούμε να ζητάμε νέα δάνεια βασιζόμενοι στο κάποτε ένδοξο παρελθόν μας, αλλά να διορθώσουμε άμεσα τα λάθη μας και να είμαστε περήφανοι όχι μόνο για το παρελθόν αλλά και για το παρόν και το μέλλον μας ως Έθνους και Κράτους. Γιατί προσπαθούμε διαρκώς να δικαιολογήσουμε το σήμερα βασιζόμενοι μόνο στο χτες. Είναι λάθος και πρέπει να αλλάξει.

Η Ευρώπη έχει διαχρονικά βασιστεί σε τρεις αδιαπραγμάτευτους πυλώνες: α) στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και την οργάνωση του Κράτους, β) στην Ελληνική Φιλοσοφία και Σκέψη και γ) στη Χριστιανική Ηθική. Εάν ένας από τους πυλώνες αυτούς τρίζει, τότε το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα αποσαρθρώνεται με ανυπολόγιστες συνέπειες για όλους τους κατοίκους της Ηπείρου. Οι παληκαρισμοί και οι μαγκιές δεν έχουν θέση στην πολιτική ζωή, ούτε μπορούν να χαρακτηρίζουν υπεύθυνους πολιτικούς που κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες ενός λαού. Να συνεχιστεί η διαπραγμάτευση χωρίς ψευτοδιλήμματα και λεονταρισμούς από την πλευρά της Ελλάδας. Και από την άλλη, να συναισθανθεί η Ευρώπη ότι ακόμα και το όνομά της το οφείλει στην Ελλάδα και μια Ευρώπη χωρίς Ελλάδα θα είναι ελλιπής και ατελής, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί ιδεοληψία ή παρελθοντολαγνεία. Η συζήτηση για τη διαγραφή μέρους των ελληνικών οφειλών πρέπει να τεθεί στο επίκεντρο, όπως κάποτε έγινε και με τη Γερμανία, για τη διαγραφή των οφειλών της οποίας συνηγόρησε και η φτωχή τότε Ελλάδα. Πόσο οξύμωρο. Και πόσο δεσμευτικό – ηθικά και πολιτικά – για την ίδια τη Γερμανία σήμερα, καθώς πάνω στη διαγραφή αυτή βάσισε την μετέπειτα οικονομική και βιομηχανική της κυριαρχία. Και κάτι τελευταίο.

Η Ευρώπη ΔΕΝ είναι Γερμανική και δεν πρέπει να γίνει. Η Ευρώπη είναι όλων των λαών και βασίζεται στην αλληλεγγύη και τη συνεργασία μεταξύ των Κρατών. Μια συνεργασία που δεν αναγνωρίζει τελεσίγραφα, απειλές και φοβέρες, αλλά ταυτόχρονα απορρίπτει με βδελυγμία κάθε προσπάθεια αποφυγής ευθυνών, αναγνώρισης λαθών και παραλείψεων πολλών ετών και ζητεί από τα λιγότερο ανεπτυγμένα Κράτη Μέλη βιώσιμες μεταρρυθμίσεις και τομές. Η μεν Ελλάδα οφείλει να δεσμευθεί άμεσα ότι θα σταματήσει τα λάθη του παρελθόντος και θα πει το μεγάλο ΝΑΙ στις αληθινές και βαθιές μεταρρυθμίσεις και τομές, όσο πολιτικό κόστος και αν έχουν, όσους «φίλους» μας και αν θίξουν, όσες παγιώμενες και σάπιες αντιλήψεις και αν ανατρέψουν. Και η Ευρώπη να πει το μεγάλο ΟΧΙ στην αδιαλλαξία και την αυστηρότητα, στο κούνημα του δείκτη, απέναντι στο Κράτος-Ψυχή του Οικοδομήματος, γιατί δεν πρέπει να ξεχνά ότι για τη σημερινή κατάσταση τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η ίδια.

Πηγή: Στράτος Χαρχαλάκης (facebook)
Φωτογραφία: PhotoCerigo