ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΕ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΤΩΝ ΚΥΘΗΡΩΝ

Γνώρισα το νησί πολλά χρόνια πίσω,όταν ακόμα ήμουν μαθήτρια και αρχικά μόνο για διακοπές, το όποίο και αγάπησα πολύ! Αυτό με έκανε να επιστρέφω κάθε καλοκαίρι καθιστώντας το έναν τόπο «ιδανικό». Η ζωή, η τύχη και τέλος η επιλογή μου, έφεραν έτσι τα πράγματα και ζω πια μόνιμα στα Κύθηρα από το 2016. Ομολογουμένως τον πρωτο καιρό ο ενθουσιασμός μου ήταν πολύς αφού το νησί έχει απίστευτες ομορφιές, χωριά και παραλίες.

                Δυστυχώς πολύ γρηγορα κατάλαβα ότι αυτά και μόνο δεν αρκούν! Πολλά τα «άλυτα» ζητήματα του τόπου. Εστιάζοντας στον δικό μου τομέα και έχοντας πια 15 χρόνια προϋπηρεσίας, εξεπλάγην βλέποντας, σε πρώτη φάση, ένα δημοτικό σχολείο χωρισμένο στα δύο. Πιο συγκεκριμένα, οι τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού βρίσκονται στην Καρβουνάδα και οι υπόλοιπες τρεις, 8χλμ μακριά. Μια κατάσταση που αφού υπάρχει τόσα χρόνια, «φαίνεται» φυσιολογική ενώ είναι τελείως παράλογη, παρασύροντας στον παραλογισμό της, γονείς, παιδιά και εκπαιδευτικούς κάνοντας τη ζωή τους απίστευτα δύσκολη!

                Στη δεύτερη θέση του βάθρου των παραλογισμών, θα τολμούσα να τοποθετήσω την κατάσταση του σχολείου του Ποταμού με τα κοντέινερς. Τα κοτέινερς αυτά είναι τοποθετημένα αυθαίρετα εδώ και τόσα χρόνια στη αυλή, δίπλα στο νεοκλασικό βασικό κτίριο του σχολείου μας, «στολίζοντάς» το με μπόλικη κακογουστιά. Και δεν είναι μόνο αυτό! .Φυσικά, το αν θα γίνει το μάθημα, στα υποκατάστατα αυτά κτιρίων, εξαρτάται από τον καιρό! Χαλάζι, βρόχη, καύσωνες, λόγω του τσίγκου για οροφή, δυσχεραίνουν πολύ την κατάσταση. Μέσα σε όλα μία απορία που έχω είναι και η εξής: το Σεπτέμβριο του 2024 που το μικρό μας τμήμα (μόλις 9 παιδιά) θα πάει γυμνάσιο και θα έρθει μεγαλύτερο το οποίο δε θα χωράει στην τάξη τη μικρή, ποια λύση άραγε θα βρεθεί; Θα προστεθεί άλλο ένα κοντέινερ «που βολεύει τόσο»;

                Έξω από αυτό δεν μένει και το βασικό κτίριο του σχολείου μας. Η συντήρησή του βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα, όσα χρόνια τουλαχιστον βρίσκομαι εγώ τοποθετημένη.  Παράθυρα μπάζουν νερά, πλακάκια ξεκολλημένα όπου σκονταφτουν τα παιδιά, κάσες κατεστραμμένες που εξέχουν αιχμηρά καρφιά. Επιπροσθέτως, οι τάξεις αποτελούν ταυτόχρονα και αποθήκες διότι ουδε μία πρόβλεψη υπάρχει για αποθηκευτικό χώρο έξω από αυτές.Καλό είναι να γνωρίζουτν οι υπεύθυνοι της κατάστασης αυτής ότι το περιβάλλον στο οποίο εκπαιδεύονται παιδιά θα πρεπει να είναι πρώτα απ’όλα ασφαλές και στη συνέχεια καλαίσθητο και οργανωμένο. Η κάτασταση αυτή μόνο σε τριτοκοσμικές κοινωνίες μπορεί να δικαιολογηθεί. Ευτυχώς,  αξιόλογος εξοπλισμός στο σχολείο μας υπάρχει, αλλά συχνά πυκνά από χορηγίες.

                Προχωρώντας, αξίζει να τονισθεί η ακαταλληλότητα του προαύλιου χώρου. ’Ολος ο προαύλιος χώρος είναι πολυεπίπεδος: σκαλιά, παρτέρια εδώ και εκεί και βαθμίδες προβληματικές για το παιχνίδι τέτοιων ηλικιών. Υπάρχουν δάπεδα ακανόνιστα στρωμένα είτε με τσιμέντο το οποίο έχει «ανοίξει» σε πολλά σημεία με ρίζες και βράχους που προεξέχουν είτε με χώμα. Επίσης, υπάρχουν μαντρότοιχοι και διάδρομοι στο δάπεδο κατασκευασμένοι από αιχμηρές πέτρες οι οποίες είναι λείες και ολισθηρές.

                Μέγιστο πρόβλημα αποτελεί και το γεγονός ότι η είσοδος-έξοδος του σχολείου μας είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο του νησιού. Η απουσία μέτρων ασφαλείας, σήμανσης αλλά και σχολικού τροχονόμου από το Δήμο θέτουν σε κίνδυνο καθημερινά τα παιδιά , τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς.

                Θα πρέπει, λοιπόν, να γίνουν πολλές αλλαγές ζωτικής σημασίας.Θα ήταν σίγουρα, πολύ χρήσιμο να υπάρχει μία πιο άμεση επαφή του Δήμου με τους Συλλόγους των Γονέων & Κηδεμόνων αλλά και των Συλλόγων Διδασκόντων. Είναι απαραίτητο να υπάρχουν συχνές συναντήσεις, ενημερώσεις για τα κονδυλία που διαθέτουν για τα σχολεία και παρουσιάσεις των δράσεων που θα εκπονηθούν σε κάθε σχολείο. Είναι σαφές πως μέσα από το διάλογο θα αρχίσουν να λύνονται τα «άλυτα» ζητήματα του τόπου. Φυσικά, μακροπρόθεσμα θα ήταν αναγκαίο να δημιουργηθούν σχολικά κτίρια από τη βάση ώστε να γίνουν με τις σωστές προδιαγραφές χωρίς να πρέπει να «μπαλώνουμε» συνεχώς τρύπες.

                Κερδίζοντας αυτά, θα πάψουμε να νιώθουμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Επιτέλους η ασφάλεια των παιδιών μας θα αρχίσει να αποτελεί το πιο σημαντικό κίνητρο και θα μπορούμε να νιώθουμε περήφανοι και όχι «γραφικοί» που κάναμε την οικογένειά μας στο νησί. Όλα αυτά  είναι που θα εμπνεύσουν και άλλους νέους να επιλέξουν ζήσουν τη μαγεία των Κυθήρων ως μόνιμοι κάτοικοι πλέον και όχι μόνο ως τουρίστες!

               

                                                Δέσποινα Παπαδοπούλου, εκπαιδευτικός

 Για την παράταξη «Ελεύθερα Κύθηρα»