''ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΩΣ ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΚΥΘΗΡΩΝ''

Η εικόνα ενός κλειστού βιβλίου. Ενός βιβλίου κλεισμένου.

Στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, ένα χάρτινο γλυπτό, ένα βιβλίο με 8 μέτρα άνοιγμα και περισσότερες από 3.000 σελίδες χρειάστηκε 6 μήνες για να κατασκευαστεί από την δημιουργό του, Κατερίνα Πασχαλίδου, και μία μόνο ημέρα για να κλείσει. Τώρα, κρεμασμένο με γερανό από το σίδερο της βιβλιοδεσίας του, περιμένει να μεταφερθεί σε μια αποθήκη της Σχολής με την ελπίδα να αντέξει στην υγρασία και τη φθορά του χρόνου... 

Σκέφτομαι τον αγαπημένο μας τόπο, το νησί μας, τα Κύθηρα. Κι εκεί, κάποτε, βιβλία σε κούτες, χιλιάδες βιβλία σε κούτες, παρέμεναν απροσπέλαστα, απρόσιτα, κλειδωμένα σε αποθήκες. Με την εισβολή της οικονομικής κρίσης, η δημιουργία της βιβλιοθήκης του νησιού έμοιαζε ανέφικτη.

Και όμως, οι προσπάθειες ενός ανθρωπου που επέλεξε να αφιερώσει τη ζωή του σ' αυτόν τον τόπο, τον τόσο προικισμένο από τη φύση μα στερημένο από επιλογές, απέδωσαν καρπούς: Τον Οκτώβριο του 2012 βιβλιοθήκη του νησιού άνοιξε τις πόρτες της και τους ορίζοντες σε όλους!

Χάρη στο όραμα και στην επιμονή του Δημήτρη Κουτραφούρη, μετά από δύο χρόνια αγώνα η Βιβλιοθήκη των Κυθήρων στεγάστηκε στο παλιό Δημοτικό Σχολείο των Κοντολιάνικων. Ο ίδιος εργάστηκε εθελοντικά και συστηματικά, κάθε μέρα μετά το τέλος της δουλειάς του, ώστε τα βιβλια να ανοίξουν, να αρχειοθετηθούν, να τοποθετηθούν. Από τον Μάρτιο του 2013, η προσπάθεια πλαισιώθηκε από δίκτυο εθελοντών.

Η Βιβλιοθήκη των Κυθήρων έγινε τόπος ζωντανός, ανοιχτός ολόχρονα με κάθε καιρό, για ντόπιους και επισκέπτες. Το φιλόξενο και πλούσιο παιδικό τμήμα επιμελήθηκε η Σοφία Νέζη, με παιχνίδια, κατασκευές, θεατρική ομάδα και παραδοσιακά δρώμενα.

Έγινε χώρος που χωράει την ζωή, όπως πρέπει να είναι μια βιβλιοθήκη. Χώρος μελέτης και ησυχίας, αλλά και παιχνιδιού, συνομιλίας, μουσικής. Έγινε προορισμός, σημείο συνάντησης, τόπος συγκέντρωσης. Στην αυλή της έγιναν θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές.

Τα παιδιά μας έχουν συνδέσει το νησί με τη Βιβλιοθήκη και με τον άνθρωπο που τα υποδεχόταν χαρίζοντάς τους το κλειδί για τον μυστικό της κόσμο. ‘Εμαθαν να δανείζονται βιβλία για το σπίτι, να διαβάζουν ώρες στα χαλιά της τα δροσερά πρωινά της άνοιξης και τα νωθρά μεσημέρια του καλοκαιριού, να τα επιστρέφουν στο ράφι με υπευθυνότητα, να συμπληρώνουν το βιβλίο δανεισμού, να φροντίζουν τον χώρο της, να χαρίζουν δικά τους βιβλία ώστε όλοι να μπορούν να τα μοιραστούν.

Όταν επιστρέψουμε στο νησί, θα αισθανθούμε βαθιά την απουσία του Δημήτρη Κουτραφούρη από τον χώρο τον οποίο με τόση αγάπη υπηρέτησε. Θέλουμε με το κείμενο αυτό να εκφράσουμε την θλίψη μας για την αποχώρησή του, την ευγνωμοσύνη μας για την παρουσία και την προσφορά του και την ευχή να συνεχίσει να υπηρετεί το έργο και το όνειρο. 

Ξανθίππη Πασχαλίδου

Αλκίνοος Ιωαννίδης