Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενο, αφού είχε με σαφήνεια καταγραφεί και δημοσκοπικά τους τελευταίους μήνες. Πολλοί χαρακτήρισαν τις εκλογές αυτές ως τις σημαντικότερες της μεταπολίτευσης, θέτοντας ο καθένας τα δικά του διλήμματα, υπαρκτά ή όχι. Κάποιοι άλλοι μιλούν για την μετά - μεταπολίτευση, θέλοντας να μας εισαγάγουν σε μια νέα εποχή που αφήνει πίσω της τα 40 χρόνια που ακολούθησαν την πτώση της Χούντας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Εκτιμώ ότι κάθε εκλογική διαδικασία είναι κρίσιμη και προσωπικά δεν θα ζύγιζα τις εκλογές ούτε θα τις διαχώριζα σε σημαντικές και μη. Βλέποντας όμως στην τηλεόραση τη γνωστή και αθάνατη για τα μηνύματά της ελληνική ταινία με τον φίλτατο σε όλους μας Μαυρογιαλούρο, μου έρχονται στο μυαλό κάποιες σκέψεις, που ίσως θα μπορούσαν να μας προβληματίσουν όλους. Κάποιες σύντομες αναφορές σε ορισμένες ουτοπίες που εξακολουθούμε να βιώνουμε ως χώρα από το 1974 και μετά. Κάποιες ουτοπίες που μόνο όταν περάσουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας οριστικά, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για το ιστορικό τέλος της Μεταπολίτευσης και την είσοδο της χώρας σε μια νέα εποχή.
1. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης βασίστηκε στην κομματοκρατία και στην κυριαρχία των διαφόρων κομματαρχών στα χωριά, τα νησιά και την επαρχία, αλλά και μέσα στον αστικό ιστό. Κομματάρχες, φίλοι των Βουλευτών και των Υπουργών που πάντοτε βολεύονταν μέσα στις θέσεις της κρατικής μηχανής –χωρίς φυσικά οι περισσότεροι από αυτούς να το αξίζουν– αμέσως μόλις ο πολιτικός τους πάτρωνας ανελάμβανε οποιαδήποτε θέση ισχύος. Αυτή η κατάσταση κυριάρχησε από το 1974 μέχρι και σήμερα, με αμείωτη ένταση σε όλο το φάσμα του δημοσίου βίου. Και έτσι φτάσαμε στο εξής σημείο: να απαιτείται (και ορθώς) η διαφανής διαδικασία του ΑΣΕΠ για να διοριστεί κάποιος κλητήρας αλλά να μην απαιτείται καμία διαδικασία, παρά να αρκεί μόνο η κομματική ταυτότητα, για να γίνει κάποιος διοικητής νοσοκομείου ή δημόσιου οργανισμού! Το σύστημα των κάθε λογής πελατειακών σχέσεων εξακολουθεί να ζει ανενόχλητο στην Ελλάδα ήδη από την επαύριον της Ελληνικής Επανάστασης, δυστυχώς 200 χρόνια διαφθοράς και διαπλοκής δεν αλλάζουν εύκολα. Μπορούν να αλλάξουν μόνο μέσα από ένα ορθά και δημοκρατικά δομημένο σύστημα παιδείας (που ακόμα και αύριο αν ξεκινήσει, θα αποδώσει καρπούς μετά από 20 χρόνια), που θα διδάσκει στα παιδιά από μικρή ηλικία τις αξίες της διαφάνειας, της νομιμότητας, της αξιοκρατίας και της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και δεν θα δημιουργεί «επαγγελματίες εγωιστές» όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ξένος δημοσιογράφος που ανέλυσε πριν λίγα χρόνια το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ένα σύστημα που δίνει αξία μόνο στους βαθμούς και στην αποστήθιση, δεν προάγει την κοινωνικότητα, την ομαδική εργασία, την πρωτογενή έρευνα, δεν οξύνει τον παιδικό εγκέφαλο, δεν προωθεί σύγχρονες μορφές και μεθόδους μάθησης.
2. Δεύτερο χαρακτηριστικό της μεταπολίτευσης είναι μία γενικότερη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε στις γενιές μας, η νοοτροπία του βολέματος, του παραθύρου, της πλαγίας οδού για οποιαδήποτε διαδικασία ή διοικητική πράξη. Μας μάθανε να επιδιώκουμε τα νόμιμα με παράνομο ή παράτυπο τρόπο. Μας διδάξανε να αποτεινόμαστε στον βουλευτή για να μας σβήσει την κλήση, παρά το γεγονός ότι αυτή νόμιμα επεβλήθη και οφείλαμε να πληρώσουμε το πρόστιμο. Μπορεί να γνωρίζουμε την ορθή διαδικασία για οποιαδήποτε συναλλαγή μας με το δημόσιο, η πρώτη σκέψη όμως πάντα παραμένει «η πίσω πόρτα». Το σύστημα παιδείας έχει και εδώ τεράστιες ευθύνες. Όπως αντίστοιχα μεγάλες ευθύνες έχει και μέρος του πνευματικού κόσμου που ταυτίστηκε με το σύστημα των πελατειακών σχέσεων, έστω με πολύ καλό και συνήθως δημοκρατικό καμουφλάζ. Η εγγενής άρνηση του Έλληνα να εφαρμόσει ακόμα και τον πιο απλό νόμο (π.χ. για την απαγόρευση του καπνίσματος) έχει σοβαρές βάσεις στο σύστημα παιδείας και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
[...]
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Capital.gr (ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ)
Πηγή: capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου